مرشد

پیش نوشت مهم: اساسا تصمیم نگرفتن (منظورم عقب انداختنشه) خودش یه نوع تصمیم گرفتنه. بعضی وقتا خودمونو به در و دیوار میکوبیم که تصمیم نگیریم، یا حداقل یه تصمیمی بگیریم که بتونیم بعدا اگه نتیجه اش خوب نشد مسئولیتشو گردن کس دیگه ای بندازیم.

پیش نوشت 2: به شخصه همیشه سعی میکنم تو این جایگاهِ مسئولِ تصمیم های دیگران قرار نگیرم، همیشه هم ساده نیست ولی معمولا یه خودت میدونی آخر حرف هام اضافه میکنم! :))

اصل مطلب: یه تعداد معدودی از افراد هستن در زندگیم که با اینکه میدونم نمیشه، اما دوست دارم خودمو تو آینده شون ببینم، و اونها رو تو آینده ی خودم. کاش میشد اینا رو بردارم با خودم همه جا ببرم!:)) (یکم کم سن تر که بودم می نشستم به راه های مختلفی که ممکنه این اتفاق بیفته فکر میکردم!خیلی خنده داره). امروز یکی از قدیمی هاشونو دیدم ، و خب لعنت!

در ادامه ی پست قبل باید بگم که : گاها هم راهی برای جلوگیری از رها کردن نداریم.

رها کن

ما اغلب از هنر رها کردن غافل میشیم.همیشه حرف از پشتکار، ادامه دادن و جلو رفتن زده میشه ، در حالی که این در همه ی مواقع بهترین راه نیست.

باید یاد بگیریم هر چیزی که تاریخ انقضاش رسیده رو رها کنیم ،هر "نه" ای که گفته نشه،عملا از گفته شدن تعدادی آره جلوگیری میکنه.

هر هدفی که تاریخ انقضاش رسیده باشه باید رها بشه،هر فکری، هر عقیده ای، هر رابطه ای...  (اگر چه استاد sia به درستی میگه که : it's hard to lose a chosen one ، اما باید با احترام به تمام تجربه هایی که با هم داشتیم ، تمام چیزایی که کنار هم و از هم یاد گرفتیم ، تمام علاقه ای که به اون فرد داشته و شاید داریم ، تمام حس هایی که کنار هم تجربه کردیم و... وقتی زمانش رسیده باید رها کنیم). این خاصیت چسبیدن که ما داریم چیه واقعا !

ایده ای ندارم که دقیقا چطور این حد پایان رو به موقع تشخیص بدم ،باید بیشتر در موردش فکر کنم.امیدوارم بعدا یه پی نوشت زیر این مطلب بنویسم بگم به نتایج بهتری رسیدم !

(راجع به هدف میخوام بگم که، ما در نهایت صرفا میخوایم خوشحال باشیم [خوشحال اینجا همه ی بقیه ی کلمه هایی که میشه به کار برد رو در بر میگیره :)) ] ، بنابراین به نظر میاد لزومی نداره خودمونو به یه هدف خاص گره بزنیم!)

صاف

همینجوری صاف بیایم و صاف بریم و هیچ اتفاقی نیفته?

بعدا سیبی بشیم،خورده بشیم،تو مغز یه آدم دیگه بتونیم تبدیل به فکر بشیم. یا گلی بشیم،ایده بشیم تو ذهن یه نویسنده،یه نقاش، یا مسبب یه حس خوب تو آدما ...

خب چرا الان نباشیم?بذار از سیب و گل بعد از رفتنمون کم تاثیر تر نباشیم🙄

(همه اش "باش" شد!)