مشت
برای مهرنوش این روزهایم می نویسم، برای تو، درحالی که فکر میکنی سرعت جدی شدن هرچیز از سرعت رشد تو پیشی گرفته و در تلاشی که خود را به زندگی برسانی.
درتلاشی تا قدرتمند شوی و مشت هایی را که مطمئن نیستی از که و چه خورده ای پاسخ دهی!
اما هرچقدر هم سخت باشد، در مقابل طوفان باید خم نشوی، اگر خم شدی نشکنی، اگر شکستی از ریشه ات جدا نشوی، که فرصت رشد دوباره برای کسی که تا آخرین نفس می ماند نمایان خواهد شد.. و "تانی" ...
تانی ارزشش را دارد. و تو خوب میدانی تانی چیست، چرا که سالها با آن زیسته ای.
تانی را کسی که در نهایتِ سالها تلاش، اِورستش را فتح کرده حس می کند
کسی که روز و شب را در فکر یک "رسیدن" ، سپری کرده و برای آن از همه چیزش زده
کسی که تمام وجودش را برای لحظه ای گذاشته حس میکند
تانی را تو باید حس کنی
و این لحظه ایست که تو گویی بر زمین ایستاده ای، در حالی که روحت در نادیدنی ترین اعماقِ نادیدنی ترین آسمان ها سیر می کند! در نگاه من، این اگر بالاترین هیجان حس شده توسط بشر نباشد، قطعا از بالاترین هاست، و این چیزیست که ارزش ادامه دادن دارد.
( بله، دنیا! مشت بزن، اما من اهل مبارزه ام. منتظر پاسخ من هم باش.. )
