انسانی که معیوب نباشه انسان نیست

یه پارادوکسی که در زندگی من وجود داره،این میل شدیدم به بی اشکال بودنه،که از قضا خودش یه اشکاله!تا یه حدی ش خوبه ولی فکر میکنم از یه جا به بعد دیگه توجیهی نداره.نتیجه اش این میشه که وقتی به وجود یه عیب تو خودم پی میبرم (که کم هم نیستن) باعث میشه مدتی درگیر باشم واقعا.درحالی که انسان بودن،تغییر کردن،رشد کردن و ساکن نبودن عملا منوط به مشکل دار بودنه:))

مهرنوش! اشکال هات رو دوست داشته باش همون طور که اشتباهاتت رو دوست داری..

پی نوشت: یه صورت سوال خییلی شگفت انگیز وجود داره، "دیگه چی؟".پایه ی تغییرات اینه که فرد بفهمه چیز های دیگه ای هم هست!! حالا تو زمینه های مختلف متفاوته دیگه.